شايد برخي از دوستان ندانند كه اولين خط تلگراف در زمان ناصرالدين شاه قاجار و به سال ١٢٧٤ هجري قمري (١٨٥٧ ميلادي) بين قصر گلستان و باغ لاله زار كشيده شد. سپس ضمن قراردادي كه با كمپاني هاي خارجي بسته شد، اين خطوط به ايالات و ولايات ايران نيز كشيده شد.
روزيكه تلگراف خانه در تهران افتتاح شد، مردم باور نمي كردند كه از شهري به شهر ديگر امكان مكالمه باشد. مهم تر آنكه ملايان و روضه خوانها كه به وجود ارواح و شياطين در سيم هاي تلگراف معتقد بودند، مردم را از مخابرات مطلقا بر حذر مي داشتند. به همين ملاحظات مردم زير بار نمي رفتند .
وزير وقت، مرحوم عليقلي خان مخبرالدوله، فكر بكري به ذهنش رسيد و با اجازه ناصرالدين شاه، يكي دو روز را به مردم اجازه داد مجاني با دوستان خود در شهر هاي ديگر مكالمه كنند تا واقعي بودن تلگراف را حس كنند. مردم هم پس از اين ماجرا به مركز تلكراف هجوم آوردند و هر كس هر چه دلش خواست با دوستان و آشنايان گفت و اكثر مكالمات حرفهاي زائد و بي سر و ته بود و چون مكالمه مفت بود مردم اينچنين سخن مي بافتند.
بعد از چند روز اين جمله را يه دستور مخبرالدوله بر سر در تلگرافخانه نوشتند:
"از امروز به بعد حرف مفت قبول نمي شود" و براي هر كلمه مبلغي را دريافت مي كردند. بنابراين مردم سعي مي كردند بدون تامل حرفي نزنند تا هزينه بي دليل پرداخت كنند چون حرف قيمت داشت.
به همين جهت كلمه حرف مفت در دهان ملت افتاد و به كساني كه بدون انديشه، حرف مي زنند مي گويند حرف مفت نزن.
منابع:
- ريشه هاي تاريخي امثال و حكم از مهدي پرتوي آملي
- تهران قديم از جعفر شهري
- شرح زندگاني من از عبدالله مستوفي
