در يكي از مصاحبه هائي كه با خوان رولفو نويسنده معروف مكزيكي، انجام شده از او در مورد روند ويراني روستا هاي مكزيك و مرموز شدن آنها سوال مي شود و او پس از جملاتي در مورد روستا هاي باقيمانده و ساكنان كهنسالش چنين مي گويد:
"
لب از لب بر نمي دارند. شايد بد گمانند، نه فقط نسبت به ديگران بلكه حتي نسبت به خودشان. نمي خواهند درباره امورشان حرف بزنند. كسي نمي داند چكار مي كنند، از كجا مي گذرانند. روستاهائي هست كه منحصرا به كار قاچاق مي پردازند. مردم خوش ندارند به سوالي جواب بدهند. مسائل خودشان را به شيوه شخصي و خصوصي و تقريبا پنهاني حل مي كنند."
جالبه كه در سفري كه به منطقه كرمانشاه و اطراف پاوه داشتم، همين وضعيت را، در اندك روستاهاي باقيمانده ، ديدم. ظاهرا معضلات اجتماعي كشورهاي در حال توسعه، از نقاط مشتركي برخوردارند وبر خلاف تصور فقط به قوميت بستگي ندارد.
لوگوي مجاني خوب ، يه دوست خوب به نام سينا واسه من يه لوگو ساخته كه اونو هم توي سايتم خواهم گذاشت ولي اگه كسي دوست داره ايشون زحمت لوگوي سايت رو واسش بكشه كافيه بره تو سايتش و به ايشون يه Mail بزنه.
خوب بالاخره من لوگو خودم رو بعد از يك سال و نيم ساختم(شعار :بلاگر به اين تنبلي ، هرگز نديده ملتي!).
قابل توجه دوستاني كه به من لينك داده اند، اگه مايليد، مي توانيد از آن در وبلاگ خود استفاده كنيد.نظري ، چيزي هم داشتيد دريغ نفرمائيد، البته تو يكي از وب لاگ ها لوگو مجاني مي ساختند، من هم يكي سفارش دادم برام بسازند ولي هنوز خبري نيست پس خودم دست به كار شدم.
سردابه هاي خيال، چه دلپذير مي نمايد با همنوائي پزواك قدم، در عرصه اي كه تاريخي ديگر را زيسته است ولي سردابه هائي اينچنين خيالي، راه گشاي تو در هياهوي امروز نخواهد بود، نور را بتابان بر زاويه هاي گرد گرفته كه از شدت بي نوري، ماواي هيچ جانداري نيست. تاريخ براي عبرت گرفتن است نه براي زيستن. تفاخر به پيشينه تاريخي ، خود يك قدم ديگر است به سمت نابودي. داشته هاي گذشته تا كي مي تواند توجيه كننده غفلت فرهنگي يك قوم آريائي باشد.
دريغ !
ما وامدار گذشتگانيم و شرمساري ما از آنان، شايد برايمان زنداني شود كه آيندگان را نيز بيازارد. به قول "پل الوار":
"بر آن بوديم كه تنها مرگ، تنها خاك، محدودمان تواند كرد
اما اكنون، شرمساري است كه زنده زنده، حصاري مان كرده است"
نمي دونم تا حالا براتون پيش اومده كه درون يك هواپيما در شرايط بحران قرار بگيرين و احساس كنيد در يك لحظه كه نمي دونيد از چه وقت شروع ميشه، قراره ، نيست و نابود بشيد. درست مثله همين ٣٠٠ نفري كه معلوم نيست چرا اين بلا سرشون اومده.
من يكي دو بار، وقتي در حال پرواز بوديم، دچار اين احساس شده ام ولي نمي تونم جملات مناسبي براي بيان اون حس پيدا كنم، فقط مي تونم بگم وقتي احساس كني كه به آخر خط رسيدي، غير ممكنه ديگه اينجوري به دنيا بچسبي، در اون وقت به دنيا و تعلقاتش به چشم هدف نگاه نخواهي كرد و همه چيز رو، در اين دنيا وسيله خواهي يافت، حتي عشق! و خواهي ديد كه اون چيزها لياقت اين رو ندارند كه به خاطرشون همه نيروهاي حياتي خودتو فدا كني! جالب اين جاست كه در دو پرواز آخرم كه يكي به مقصد مشهد و ديگري به مقصد كرمان بود، مشكلات پروازي وجود داشت و در هر دو مورد نيز من به اين حس رسيدم .
در پايان بايد از مسئولين محترم هواپيمائي كشوري به خاطر فراهم آوردن شرايط مناسب براي آزمايش حس مردن ! تشكر كنم
خيلي جالبه، امروز صبح، عليرغم برف سنگين و لغزنده بودن سطح آسفالت خيابان ها، ترافيك بسيار روان بود و من راحت تر از هميشه به محل كارم رسيدم. يعني قسمت هائي از مسير كه هميشه گلوگاه بود و پر ترافيك، امروز به دليل اينكه كسي عجله نمي كرد و شتابي براي جلو زدن از ديگران به خرج نمي داد بسيار روان و قابل قبول بود. نكته جالب اينه كه در كل، سرعت رسيدن به مقصد از هميشه بهتر بود. اين نشانگر مطلبي است كه هميشه داريم فرياد مي زنيم:" حضرات خلافكار، لطفا براي حل مشكلات ترافيكي ، از عقل آكبند خود استفاده كنيد تا به نتيجه بهتري برسيد." در صورتي كه رانندگي با ملايمت و بكار بستن قوانين رانندگي، انجام شود، از هميشه سريعتر به مقصد خواهيد رسيد.
به اميد روزي كه فرهنگ تفكر و آناليز مسايل، جايگزين فرهنگ تقليدي و بي منطق كنوني شود.
رقص برف باز برف و باز روياي سفيد محو شدن در آغوش مام طبيعت، باز چشم بستن و با تمام وجود ديدن، باز سر باز كردن هق هق از گوشه چشمان بسته، باز تمناي ماندن, اگر چه مي دانم ناگزير به بازگشتيم.
بدترين حالت ممكن موقع برف اومدن اينه كه مجبور باشي پشت ميز كار، در هر قبرستوني بشيني و رقص برف را از پنجره نگاه كني. خدايا لطفا روز هاي تعطيل هم ببار تا اينطوري عقده اي نشيم! يه جوري ببار كه ما هم ، هم گام با حجم هاي كوچك سفيد، در فضاي سفيد سفيد، رقص بي وزني رو تجربه كنيم. ديگه عرضي نيست.
اين روزها، سالگرد انقلاب بود و من هم گاهي به ياد خاطرات كودكي و سال هاي بعد از آن مي افتم. يك شعر از آن روزگار را در بين كتاب هاي قديمي پيدا كردم كه مربوط به سال ٥٨ ميشه و سراينده آن يك محصل دبيرستاني است:
"
اگر بار ديگر باران ببارد
اين محله را آب ميبرد
راه آهن را آب مي برد
خاني آباد را آب مي برد
و تمامي مردم
در اين رود، روان خواهند شد
رودي كه خروشان است
...
آه، اگر بار ديگر باران ببارد
بدي ها را خواهد شست
و ديوار كاه گلي ما تميز خواهد شد
دولت آباد، خاني آباد، ياخچي آباد، نازي آباد
و ديگر آباد ها!
يكي خواهند شد، كشوري خواهند شد
سرتاسر سبز، سرتاسر شادي
كشوري كه
مجبور نيست فاضلاب خانه هاي اعياني باشد
كشوري كه بو نمي دهد
با مردمي كه بيكار نيستند و بچه هائي كه معني ميوه را مي دانند
و معني كفش را
..."
تا حالا شده يه بادكنك رو بيش از حد تحملش باد كنيد ولي بادكنك نتركه! مطمئن باشيد هيچ وقت اين اتفاق نخواهد افتاد، هميشه فشار بيش از حد منجر به تغيير بنيادي يك سيستم ميشه. باور كنيد راست ميگم.
١ ديگر، نام سايتي است كه به همت تعدادي از علاقه مندان به فرهنگ و هنر اين مرز و بوم ، بنا شده و از محتواي قابل استفاده و مناسبي برخوردار است. اين سايت در زمينه موسيقي، تاتر، هنرهاي تجسمي، سينما وتاتر، به اطلاع رساني مي پردازد. بخش موسيقي شماره اخير اين نشريه الكترونيكي، به معرفي حسين شعاري مي پردازد كه به نظر من، يكي از محبوب ترين سه تار نوازان معاصر است. بازديد از اين سايت را به علاقه مندان فرهنگ و هنر ايران، توصيه مي كنم.
خوب بعد از چند روز من برگشتم، جاي شما خالي رفته بودم يه جائي كه تو آسمونش فقط كلاغ نبود، پرنده هاي ديگه هم بودند، رفته بودم يه جائي كه روز بعد از يه برف سنگين، منظره خيابوناش آدمو ياد عكس هاي ٥٠ سال پيش تهران مي انداخت، يه جائيكه با رنگ آسمونش ميشد آبي رو تجربه كرد، ميشد به ريه هات اجازه بدي تا اونجا كه دلشون ميخواد، باز بشن، رفته بودم يه جائيكه آدما به هم مثله طعمه نگاه نمي كردند، سر هم فرياد نمي كشيدند و اتومبيل هاشون با بيشرمي خيابون هاي ورود ممنوع رو لكه دار نمي كردند. سكوت! واي چه سكوتي ! خلاصه جاي همه خالي.
ديشب در برگشت اولين چيزي كه ديدم تصوير راننده تاكسي هائي بود كه با قيافه هاي نه چندان مناسب، دنبال يه مسافر مي گشتند تا دو برابر هزينه استاندارد يك سفر درون شهري رو، به خاطر خستگي مسافر يا نا آشنا بودن به قيمت ها، به او تحميل كنند.
انگار تمام سفر خيالي بيش نبود.
ديشب تصوير متلاشي شدن شاتل فضائي NASA را در تلويزيون ديدم و بعد از آن تصوير ٧ فضانورد فقيد را در پس زمينه صحنه انفجار شاتل.
نمي دانم چرا NASA عدد ٧ را براي تعداد سرنشينان انتخاب كرده است ، عدد ٧ عدد مقدس ماست و از خود گذشتگي انسان هائي كه به خاطر پيشرفت علم جان خود را فدا مي كنند نيز به نوعي تقدس محسوب مي شود.تقدسي كه كم از تقدس ٧ امشاسپند ندارد، آن ٧ نفر نيز از نگاه ما آدميان خاكي همانند فرشتگاني هستند كه براي يافتن و روشنگري، خود را در اعماق ٧ آسمان به دست قوانين خارج از جو مي سپارند تا گوشه اي از عظمت آفرينش را براي ما، زمينيان، روايت كنند. به گفته BBC يكي از اين فرشتگان، يك زن هندي الاصل بوده كه با تجربه ترين آنها در شاتل مذكور به شمار مي رفته است. روحشان شاد.
