تظاهر چقدر بد است وقتي انسان از درون ديگران با خبر مي شود، وقتي از پس پرده وقايع را مي بينم، وقتي واقعيت چهره مي نمايد ولي فرد مورد نظرت از اينكه تو واقعيت را مي داني ، چيزي نمي داند و به رفتارهاي دروغين خود ادامه مي دهد، تحملش چه طاقت فرساست.براي من خيلي ناگوار است وقتي دوستي يا همكاري به چشمانم نگاه مي كند و بي پروا دروغ مي گويد و من از واقعيت آن چشمان آگاهم.
چند سال پيش فيلمي ديدم به نام Sliver. در آن فيلم در تمام اتاقهاي يك ساختمان، دوربين مخفي كار گذاشته شده بود و زندگي خصوصي ديگران بر صفحه مونيتور ها، حك مي شد.شخصيت اصلي فيلم، وقتي با اين ماجرا آشنا شد و درون زندگي ديگران را ديد، مثلا پدري كه دختر خود را مورد آزار قرار مي داد، در ارتباطش با آنها دچار مشكل شد و اين مساله مشكل كوچكي نيست.
بايد پذيرفت كه متاسفانه رفتارهاي اكثر آدم هاي دور و برمان، ساختگي است، دروغ و ارائه شخصيتهاي ساختگي، چيزي است كه مخصوصا در كشور ما ، بسيار رايج است . شايد علت آن هم محك هاي عاميانه است كه بر رفتار آدمها نظارت دارد و خروج از عوام زدگي را به نوعي جرم تلقي مي كند.
به هر حال فكر مي كنم بهتر است انسان از اطرافيانش كمتر بداند تا دچار مشكلاتي از آن گونه كه ذكر شد، نشود.
