چند روز گذشته رو به اتفاق چند همنورد در ارتفاعات شمال پراچان از روستاهاي طالقان ، زير قله لشگرك به ارتفاع ٤٢٥٠ در محيطي پاك و سفيد گذرانديم، جاي همگي خالي.
وقتي دل به كوه مي سپاري، بعد از مدتي از جنس طبيعت ميشوي و ديگران هم تو را مي پذيرند، در نزديكي محلي كه چادر ها رو زده بوديم، محلي بود كه به علت وضعيت خاصش، گودال آبي در ساعات مياني روز تشكيل مي شد و رد پاي حيواتات اون منطقه در كنار اون يه چشم مي خورد. اونها با پذيرفتن ما در طبيعت براحتي به گودال آب سر ميزدند و رفع تشنگي مي كردند.
روز دوم فقط برف بود و يخ و باد شديد و آب و هواي متغير بطوريكه روز شنبه مجبور شديم از ساعت ٢ بعد ظهر تا ٦ صبح يكشنبه در چادر بمانيم تا هوا مساعد شود. در اون شرايط اگه از جنس طبيعت نباشي، لحظه ها به سختي مي گذرد ولي با يكي شدن با اون، همه چيز جذاب و ديدني مي شود حتي تحمل سرما و حتي تحمل ١٦ ساعت در فضاي كوچك چادر ماندن. روز سوم بالاخره بازگشتيم با يه حس خوب و زيبا و خوشحال از اينكه كوهستان به ما اجازه داده بود چند روز تو دامنش آرامش رو تجربه كنيم.
جاي همه دوستان خالي.
