نمي دونم چرا هميشه از آدمهاي تنها خوشم اومده، آدماي تنهائي كه فقط چند پل ارتباطي كنترل شده براي ارتباط با ديگران دارن ، آدمهائي كه مشغله هاي ذهنيشونو، ديگران نمي تونن حدس بزنن. آدمهائي كه كم وحساب شده صحبت مي كنن،
آدمهائي كه در جواب بعضي رفتارها يا حرفها ، فقط به تو دوستانه لبخند ميزنن،
ابهامي كه در برداشت ما از محتواي تفكر و عقيده اونها وجود داره، قضيه رو زيبا تر مي كنه.
به نظر من آدمهائي كه پردازش هاي ذهني خود رو صرف پرداختن به درون مي كنن، كم كم تبديل به يه سرمايه مي شوند كه از توانائي آناليز دقيق بر خوردارند.
