تعطيلات گذشته رو با چند تن از دوستان رفته بوديم كوير مركزي ايران، يعني در قلب ايران، رانندگي روي درياچه نمك و در كناره ها حركت روي تپه هاي ماسه اي بنام رمل. واقعي ولي رويايي، سايه روشن لبه تپه ها و شكلي موج گونه بر سطوح كناري، صفوف شترها در يك كادر رو به خورشيد در بستري از سراب، گوئي روي آب اينچنين خرامان خرامان راه مي سپارند. در كمتر از نيم ساعت ٢١ عكس گرفتم. از خود بي خود شده بودم و انگار در خواب هستم.اين كوير هم چه رمز و رازها در دل خود دارد، در اوج سختي و خشكي ، يك چاه آب رو واسه مسافرانش حفظ كرده تا به موقع ازشون پذيرايي كنه.
راهنماي ما آقاي زاهدي از كارمندان اداره منابع طبيعي آران و بيدگل بودند.تمام مشخصات يه كويري رو دارا بود و ما رو حسابي شرمنده كرد، مهمان نواز ، با تجربه، سختي آزموده، مهربان و از همه مهمتر عاشق كوير!
آقاي زاهدي متشكريم.
