امروز چند وب لاگ مختلف رو سر زدم و متاسفانه ديدم اكثرا دچار آشفتگي و سرگشتگي و بعضا ياس و نااميدي هستند، البته كاملا طبيعي است و نشان رشد. آدم وقتي رشد روحي مي كنه يعني بهتر ميبينه و بازتر ميبينه وبازتر فكر مي كنه(فكر كنم با اينطور نوشتن دارم سوژه دست ندا مي دم)، ديگه توي پوسته قبليش نمي گنجه و بايد پوست بندازه كه يه ذره درد داره و بايد تحملش كرد مثله دردي كه شازده كوچولو واسه برگشتن پيش گل سرخش ، تحمل كرد. من اسم اين درد رو گذاشتم "حزن خودآگاه" و بعضي اوقات به شدت هوسشو مي كنم.معمولا لحظه هاي به ياد ماندني با حضور اين حزن است كه به ياد ماندني مي شود. و اين درد ، همان دردي است كه علي شريعتي از خدا مي خواهد:"خداوندا به هنرمندان ما، درد، عطا كن!" دردي كه سبب پالايش روح مي شود.
